De brieven van Ignatius bestaan in drie versies. De oorspronkelijke Griekse versie is wat nu de ‘middellange’ versie wordt genoemd. Dit is de versie die Eusebius kende.
Van die versie 'middellange versie is gebruik gemaakt voor een ‘verkorte’ versie in het Syriac. Deze hebben we overigens alleen van de brieven aan Efeze, Rome en Polycarpus.
Verder is tegen het eind van de vierde eeuw een ‘lange’ versie gemaakt, door Julianes, een aanhanger van Arius; hij gebruikte de zeven brieven van de ‘middellange’ versie, maar vulde die aan met interpolaties. Die ‘lange’ versie kent ook een zestal andere brieven van Ignatius, maar die worden als onecht beschouwd. Drie ervan zouden door Julianus zijn gecreeerd.[1]
Tijdens de Renaissance en de Reformatie zijn de ‘middellange’ en de ‘lange’ versies in Grieks en Latijn in archieven gevonden. De ‘middellange’ Griekse versie werd in 1646 gepubliceerd. Vooral door het werk van Theodor Zahn (1873), Adolf von Harnack (1878) en J.B. Lightfoot (1885) werd de authenticiteit van de zeven brieven van de ‘middellange’ versie algemeen aanvaard.[2]
Voetnoten:
[1] P. Nautin, 'Ignatius of Antioch', in Angelo Di Berardino (ed), Encyclopedia of the Ancient Church Vol. I (Cambridge, 1992), p. 404.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten